Persoonlijk verhaal van een verre Nederlander, Jan van der Veldt,

en zijn nostalgische leger 3TA, met framenummer H 49616, een tamelijk late dus.

Zevenenzestig een was mijn lichting en meldde mij voor militaire dienst in Grave (N.B.).

Januari en februari waren bestemd voor basistraining. Zoals vele andere Hollandse jongens moesten we hardlopen, in ’t gelid marcheren, kuilen graven, kruipen, kamperen in een zelfgemaakte tent, wachtlopen enz.. Of we lol hadden of niet, het moest volgens de militaire regels. Na de twee maanden moesten we een formulier invullen waarop een beslissing werd genomen of wat er verder zou gebeuren met je diensttijd. Van huis uit was ik automonteur en werkte graag aan onze motorfietsen. Mijn oudste broer had een 1955 Victoria en ik een Jawa van de begin jaren zestig. (De Victoria 250 cc is nog steeds in de familie). Mijn oudste broer heeft hem overgedaan aan mijn jongste broer Philip toen hij naar Nieuw Zeeland emigreerde, en die rijdt hem nog steeds. Wel is hij van plan om hem te gaan restaureren. Maar het is niet makkelijk om aan diverse onderdelen te komen, zoals voorspatbord, gereedschap kistje, zweefzadel, enz.

Waarschijnlijk door deze hobby heeft het leger de juiste beslissing genomen om mij naar Den Haag (de ’s Gravenzande-kazerne) te sturen. Met twee andere soldaten moesten we iedere dag naar Stokvis N.V. in Rotterdam om nieuwe motorfietsen in gebruik te nemen voor de Nederlandse regering; de Minister van Defensie had n.l. 1104 stuks Triumph 3TA motoren gekocht. Ik zie ze nog staan in de kelder van Stokvis N.V., een groene zee van motoren.

Onze taak was het om ze rijklaar te maken, een stukje te rijden (20-30 km) en daarna een rapport maken als er iets verkeerd was met die motor.

Een voor de dienst werkende burger zorgde ervoor dat we niet te snel werkten. Dit moest zo lang mogelijk duren en niemand werkte hard of wilde hard werken. Het lijntje mocht niet breken. Na 9 maanden was het dan zover en ging de laatste de deur uit. De twee collega’s en ikzelf zijn toen overgeplaatst naar Baarle Nassau. Daar was een leger opslagplaats. Het was niet te geloven maar haast alle motorfietsen waren in een loods. Onze opdracht was om diverse motoren voor lange termijn opslag klaar te maken. Saaie klus en we waren wat blij dat de MP 30 motorfietsen wilde hebben. Maar er moest minimaal 300 km op de teller staan. Met andere woorden, ze moesten ingereden worden door ervaren rijders. Jassen aan, helmen op en rijden maar. Met een groep van 5 man maar wat rondrijden door het zuiden van Nederland.

Als het regende vonden we meestal een of andere smoes om niet te rijden die dag. U begrijpt wel dat we niet te snel reden. Een pracht baan zoals deze moest dan ook zo lang mogelijk duren. We kregen vervroegd groot verlof nadat de motoren aan de MP waren afgeleverd.

Mijn vrouw Joke (ik heb haar in Den Haag leren kennen, ze werkte in de kazerne) en ik zijn in juni 1969 naar Canada geëmigreerd, 14 dagen nadat we getrouwd waren. In 1974 gingen we weer terug naar Holland, 5 lange jaren 6 hoog in een flat en geen kans op een normale woning. In 1979 toch maar weer terug naar Canada en gelukkig kon ik daar weer voor mijn oude baas gaan werken. Voordat ik in dienst ging was ik automonteur maar in Canada kreeg ik een opleiding in hydraulica; van hydraulica monteur heb ik mezelf opgewerkt naar nationaal service manager bij een groot hydraulica bedrijf. In 1987 hebben we zelf een zaak opgezet en die na 7 jaar verkocht. Nu heb ik geen zin meer in hydraulica en ben nu met mijn makelaars diploma bezig.

In 1997 kreeg ik een fax van mijn broer uit Haarlem waarin stond dat het Nederlandse leger de Triumph’s aan het afstoten was. Plotseling liepen de rillingen over mijn rug. Ik had al die tijd niet meer op een motorfiets gezeten en nu een mogelijkheid om zo’n motor te kopen.

Mijn broer gevraagd of hij een mooi exemplaar op de kop kon tikken. Een jaar later was ik in Haarlem en wij naar Santpoort op visite bij een motor verzamelaar. Prachtige collectie met daartussen een legerfiets in goede staat. Moeilijk om met iemand te onderhandelen die niet wil verkopen. U begrijpt het, ik moest en zou hem hebben. Terwijl ik terug was in Canada heeft mijn broer de verdere onderhandelingen rond gemaakt en hem naar zijn werkplaats gereden. Van Kawasaki Nederland heeft hij een verzendkist gekregen en de Triumph er netjes ingedaan; paste precies. (Het Nederlandse (burger) kenteken ZM-03-50 was nodig voor de export vanuit Nederland, en voor het verkrijgen van een Canadese registratie).

Via zakelijke contacten is deze kist met de boot van Spijkenisse naar Toronto verstuurd.

Duurde maar 14 dagen. Na de benodigde papieren transacties werd hij opgehaald door onze bedrijfsvrachtwagen. Natuurlijk was het bekend dat deze motorfiets op komst was en de kist was al open voordat ik de werkplaats in kwam. Leuke reacties van ons personeel. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Het voorwiel was naast de motor verzonden.

Nadat de motor in elkaar gezet was, een paar trappen op de kickstarter en het bekende geluid klonk als muziek in de oren. Opstappen, schakelen, koppeling los en rijden.

Na dertig jaar reed ik alsof ik weer in dienst was. Ik moest ook weer een geldig rijbewijs voor de motorfiets hebben. Het is leuk om rond te rijden op een oude militaire motor. Allerlei leuke en stomme opmerkingen, zoals een leger motor uit Frankrijk (vanwege de twee stickers van onze Nederlandse vlag), van welke oorlog is deze?

Maar zeer zeker van motor liefhebbers die bekend zijn met het merk Triumph. Uniek, dat is het zeker. Na twee zomers rijden ging de motor in restauratie. Ik heb hem opnieuw in de originele kleur gespoten (powder coating). Hij is nog mooier dan toen hij aan het leger werd afgeleverd. Het motorblok is nog niet open gemaakt; er zit pas 21.000 km op de klok.

Het is 7 mei en de motor is nu klaar.

Heerlijk weer vandaag n.l. 22 graden Celsius en volle zon. Ik ga een stukje rijden.

Groeten vanuit Canada.